Każdy, kto chciałby wiedzieć więcej na temat gustów naszych dawnych władców może zaspokoić swoją ciekawość. Dzięki pracom naukowców możemy się przekonać, co oni robili, a także jakie kobiety im się podobały, m.in. ta będąca żoną Jarosława Mądrego. Dzięki odkrytym szczątkom, które prawdopodobnie do niej należały dowiedziano się więcej na temat tego, jak wyglądała kiedyś ta kobieta
Całe badania nad postacią Ingegerdy Szwedzkiej, drugiej żony Jarosława Mądrego (978-1054) – wielkiego księcia Rusi Kijowskiej zostały zapoczątkowane ze względu na serial dokumentalny przygotowywany przez ukraińską telewizję.
W 2009 r. naukowcy po raz ostatni otwarli sarkofag ze szczątkami Jarosława Mądrego i kobiety, przypuszczalnie jego żony, który znajduje się Soborze Sofijskim w Kijowie. Wtedy też ukraińscy badacze wykonali tomografię komputerową szczątków kostnych, badania antropologiczne, radiologiczne i izotopowe. Te badania posłużyły natomiast polskim naukowcom do działań związanych z rekonstrukcją twarzy kobiety, która leżała w sarkofagu, tuż obok Jarosława Mądrego. Wsparciem okazały się by również wyniki badań zespołu radzieckich badaczy z 1939 r.
Za wykonanie rekonstrukcji twarzy oraz za projekt badawczy dotyczący badań identyfikacyjnych odpowiadała dr Dorota Lorkiewicz-Muszyńska, która zaznaczyła, że szczątki należą do kobiety, która zmarła w wieku 50 lat. Co więcej, jej czaszka wykazuje cechy nordyckie, a więc północnoeuropejskie – co stoi w parze z wiedzą historyczną na temat Ingegardy – córki króla szwedzkiego Olafa i Astrydy. Stąd też spore prawdopodobieństwo, że może to być Ingegerda, która, co ciekawe, złożyła przed śmiercią śluby zakonne.
Kobieta mierzyła ok 170 cm i miała dość masywne kości, o dobrze zaznaczonej rzeźbie przyczepów mięśniowych. Analizy i pomiary antropologiczne wykazały, że czaszka ma wymieszane cechy męskie i żeńskie. Wznieciło to u naukowców pewne wątpliwości co do płci zmarłej osoby. Analizy cech miednicy jednak je rozwiały. Największym sukcesem polskiego zespołu było odtworzenie wyglądu twarzy Ingegerdy. Zastosowano metody powszechnie stosowane w medycynie sądowej używane pomocniczo w celu ustalenia tożsamości nieznanych zwłok i szczątków kostnych.
Zaczęło się od przeanalizowania danych z tomografii, a także wykonania dodatkowych analiz antropologicznych i radiologicznych. W następnym etapie eksperci wygenerowali model 3D czaszki z wykorzystaniem obrazów z tomografii komputerowej, a później naukowcy „osadzili” gałki oczne w oczodołach, wyznaczyli tzw. punkty antropometryczne i grubość tkanek miękkich. Była to podstawa do stworzenia modelu mięśni. Następnie powstała trójwymiarowa rekonstrukcja całej twarzy. Końcowym etapem była teksturyzacja, czyli koloryzacja modelu 3D twarzy z wykorzystaniem wersji artystycznej.
Źródło: www.naukawpolsce.pap.pl