Pojęcie „balkon” określa zróżnicowane pod względem konstrukcyjnym, architektonicznym i wizualnym części budynku, które co do zasady podlegają podwójnej klasyfikacji, gdyż stanowią jednocześnie część wspólną budynku oraz służą do wyłącznego użytku osób w nim zamieszkujących.
Zatem elementy architektonicznej konstrukcji balkonu trwale połączone z bryłą budynku, które są na ogół usytuowane na zewnątrz w stosunku do przestrzeni wykorzystywanej do wyłącznie przez mieszkańców konkretnego lokalu stanowią nieruchomość wspólną. W konsekwencji wydatki na ich remonty i bieżącą konserwację stanowią koszty zarządu tą nieruchomością, które obciążają wspólnotę mieszkaniową. Właściciel lokalu mieszkalnego ponosi natomiast wydatki związane z utrzymaniem w należytym stanie balkonu w części w której służy on zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych osób zamieszkałych w tym lokalu.
W orzecznictwie podnosi się, że zainstalowanie klimatyzatora na elewacji budynku jest czynnością przekraczającą zwykły zarząd ponieważ ogranicza prawo do korzystania z przedmiotu współwłasności przez pozostałych właścicieli i zmienia sposób korzystania z części wspólnej.
Zatem wspólnota mieszkaniowa podejmuje uchwały w zakresie dopuszczalności montażu urządzeń klimatyzacyjnych na nieruchomości wspólnej oraz określenia sposobu odprowadzenia skroplin na nieruchomość lub do nieruchomości wspólnej. Tym samym niedopuszczane jest samowolne dokonywanie jakichkolwiek ingerencji w części wspólne budynku (np. w elewację budynku), w szczególności zaś niedopuszczalny jest montaż jakichkolwiek urządzeń (np. klimatyzatora).
Marcin Seliga – radca prawny, Kancelaria Kulig-Wyporska