„Rób to, co kochasz” i podobne hasła są nam dziś serwowane stosunkowo często, zwłaszcza w dobie wszechobecnego coachingu. Tymczasem korzystniejsze dla naszego umysłu może być „kochaj to, co robisz”.
Dzielenie świata na to, w czym jesteśmy dobrzy, i to, czego nie lubimy, pomaga naszemu umysłowi szeregować przestrzeń, wiedzę i wartości. Na przykład, świadomie przyjmujemy łatki humanistów i umysłów ścisłych, choć ten podział wcale nie jest racjonalny. Humanista nie powinien przecież bać się fizyki czy chemii, a „ścisłowiec” literatury i sztuki. A jednak stosunkowo wczesna specjalizacja jest wpisana w wiele systemów edukacji na świecie, podobnie w wychowanie dzieci przez rodziców.
Wzięli ją na tapetę naukowcy z Yale NUS College i Uniwersytetu Stanforda, porównując ze sobą dwa zupełnie przeciwne podejścia do zdobywania wiedzy i pozyskiwania zainteresowań. Pierwsze to teoria stałości, a więc przeświadczenie, że nasze zainteresowania są stałe i nie warto wychodzić poza pola, w których czujemy się dobrze, nawet jeśli zainteresowanie odkrywamy przypadkiem. Drugie to teoria rozwoju, a więc otwarcia na dyscypliny rozbieżne z dotychczasowymi doświadczeniami i chęć rozwoju w tych właśnie dyscyplinach.
Badacze przeprowadzili pięć różnych testów na grupach młodych ludzi, którzy byli kształceni w duchu jednej i drugiej teorii. Wyniki nie są zaskakujące. Osoby żyjące według teorii stałości bardzo szybko wycofują się z nowego pola, gdy tylko jego poznanie wymaga od nich zwiększonego wysiłku. Uznają wówczas, że to nie ich domena, więc nie należy tracić na nią czasu. Tymczasem osoby żyjące wg teorii rozwoju chętniej angażowały się w zgłębianie tematu i były otwarte na przyjęcie go za swoje zainteresowanie. Decydujące mogło być więc uznanie, że jest szansa na rozwój swojej pasji w konkretnym kierunku.
Analiza opublikowana właśnie na łamach naukowego periodyku „Psychological Science” ma niemałe znaczenie, ponieważ dotąd analizowano te dwie teorie pod kątem rozwoju intelektualnego i edukacji. Teraz chodziło bardziej o rozwój osobistych zainteresowań i pasji, a więc obszaru, w którym zamknięcie na nowe doświadczenia może być wyjątkowo szkodliwe dla rozwoju osobowości. Wniosek płynący z badań to, w uproszczeniu, rada „kształtuj swoją pasję” zamiast „znajdź swoją pasję”.
Źródło: Psychological Science