Przedstawiamy dzisiaj niezwykłą i unikalną kolekcję biżuterii „Venice”, zaprojektowaną przez Agnieszkę Sordyl z firmy Sordyl Jewellery. Wyjątkowy charakter kolekcji nadały koraliki Millefiori z przełomu XV i XVI wieku, wyprodukowane na wyspie Murano. Ich wartość ma charakter kolekcjonerski. Koraliki Millefiori z okresu renesansu możemy podziwiać w muzeach włoskich czy np. w British Museum.
Samo słowo „millefiori” wywodzi się z języka włoskiego i oznacza „tysiąc kwiatów”. Koraliki Millefiori z Murano były jednymi z najczęściej sprzedawanych koralików i są powszechnie znane jako „koraliki handlowe”.
Produkcja szklanych paciorków w technice millefiori wywodzi się ze starożytnego Egiptu. Tę technikę, pilnie strzeżoną przez Egipcjan, nabyli rzymscy rzemieślnicy w I wieku pne, po przyłączeniu Egiptu do Imperium Rzymskiego, jako prowincji zależnej. Rzymianie używali koralików Millefiori w handlu w miejscach tak odległych, jak Afryka Środkowa, Chiny i Skandynawia aż do około 400 r. Produkcja barwnych i urzekających urodą koralików na przestrzeni dziejów zanikała na dziesiątki lub setki lat, by po raz wtóry odradzać się na nowo. Pomiędzy V a XI wiekiem technika millefiori zamarła w Europie, by na nowo narodzić się w XII wieku w Republice Weneckiej. Intensywnie rozwijająca się produkcja szkła w Wenecji była wspierana przez gildię producentów szkła. Szklarze weneccy tworzyli szanowaną grupę społeczną, posiadając od XIV wieku prawo noszenia mieczy. Posiadali też immunitet sądowy, jak również mieli społeczne przyzwolenie na koligacenie się z zamożnymi rodami weneckimi. Córki mistrzów mogły wychodzić za mąż jedynie za obywateli Wenecji. W zamian za te przywileje i prawa, nałożono na nich zakaz opuszczania Republiki. Jednak zakaz ten bywał łamany, przez co tajniki produkcji szkła weneckiego trafiły do innych krajów europejskich. Uchylenie rąbka tajemnicy produkcji szkła groziło jednak okrutną karą obcięcia rąk.
W 1291 roku władze Republiki Weneckiej przeniosły wszystkie budynki wytwórni na wysepkę Murano, w obawie przed pożarem i zniszczeniem miasta. Każda huta w Murano posiadała własną nazwę i emblemat, który był umieszczony nad drzwiami warsztatów, na blankietach rachunków, na opakowaniach, a czasem także na wyrobach.
Wczesne weneckie koraliki zostały najprawdopodobniej wyprodukowane przez kapanie gorącego szkła na drewniany lub żelazny pręt pokryty specjalną nieprzywierającą pastą. W produkcji Millefiori wzory kwiatów i pasków tworzone były ze szklanych pędów, które następnie cięto i formowano na rdzeniu o jednolitym kolorze. Najbardziej znanym z koralików Millefiori jest koralik Rosetta (znany również jako koralik Chevron), który został zaprojektowany przez Mariettę Barovier, córkę Angelo Baroviera ze słynnego rodu szklarzy z Murano w 1480 r. Koralik Rosetta był wykonany z pustej szklanej trzciny, która miała wzór dwunastoramiennej gwiazdy na całej długości. W tych wczesnych czasach Rosetta zwykle miała 7 warstw kolorów niebieskiego, białego i ceglastoczerwonego oraz 6 aspektów. Koraliki z Rosetty stały się bardzo popularne i były szeroko stosowane w handlu.
Rozwój produkcji koralików Millefiori był związany z intensywnym rozwojem handlu z Afryką Zachodnią i Ameryką Północną, bowiem stanowiły one główną walutę handlową z rdzennymi mieszkańcami tych regionów. Koraliki handlowe nie miały ustalonej formy, a ich kolory i kształty były dostosowane do zapotrzebowania, które różniło się w zależności od regionu i wioski. Sukces tej formy waluty można w dużej mierze przypisać wysokiej wartości estetycznej, jaką Afrykańczycy przykładali do przedmiotów dekoracyjnych. Afrykanie często używali koralików do wymiany towarów (nazywanych afrykańskimi pieniędzmi), jednak nie znali technik produkcji szkła. To spowodowało duży popyt na koraliki Millefiori, z których produkowano artystyczne ozdoby, podkreślające wysoki status społeczny noszącej je osoby. Bogactwa i status społeczny można było łatwo określić na podstawie jakości, ilości i stylu noszonej biżuterii.
Pierwsza pisemna wzmianka o szklanych koralikach w Ameryce pochodzi z dziennika okrętowego Krzysztofa Kolumba z 1492 roku i dotyczy wręczenia koralików Millefiori miejscowej ludności na wyspie San Salvador.
W prezentowanej kolekcji „Venice” ukryta jest historia barwnych i niezwykle cennych koralików Millefiori. Trzy naszyjniki, dwie bransoletki i spinki do mankietów nawiązują swoim wzorem do etnicznego stylu. Proste i surowe granaty, złoto i srebro pozłacane podkreślają wyjątkowy charakter koralików Millefiori. Zaprojektowana i wykonana kolekcja przez Agnieszkę Sordyl może zaspokoić gusta najbardziej wymagającego konesera, ceniącego elegancję, niepowtarzalność i ukrytą tajemniczość. Etniczne akcenty w biżuterii nadal pociągają wybitnych kreatorów, a dla Iris Apfel – ikony mody stały się ulubionym elementem stroju.
Po więcej informacji zapraszamy tu:
Facebook:
https://www.facebook.com/asordyljewellery/
Instagram:
https://www.instagram.com/sordyljewellery/?hl=pl
